මං කී සිද්ධි වාචකයට අදාළ කතාව සිදුවුණේ ගෞඩ දේශයේ කෝසම්බි කියන නගරයේ. ඔය කෝසම්බියේ සිටියා මහා ධන කුවේරයෙක් නම චන්දනදාස. කළේ වෙළඳාම. මිනිහා මහළුයි - හැබැයි සිරුරෙන්. හිතෙන් තරුණ අදහස් ගලනවා. අනිත් අයට බිරින්දන් ඉන්නවා - මල් ගස් වගේ. එහෙ මෙහෙ පාවෙනවා බලන් ඉන්ට දුකේ බෑ. ඉතින් මටය කියලා මොනවාද අඩු. සල්ලිය බාගේ ඕනපදං, කුඹුරු වතුපිටි වකාරෙට. ගේ දොර මාළිගාවක් පරාදයි. ‘අනික් එකාලගෙ ඇස් වලට කටු ඇනෙන්නට ගේනවා මාත් පිපීගෙන එන මලක් වගේ ඉන්න පොඩොස්සියක්’ කියා හිතාගෙන සුදුස්සියක් තේරීමේ කටයුතුත් චන්දනදාසම හිතෙන් කරන්නට පටන් ගත්තා.

තමන් සමඟ ගණුදෙනුකර ණය තුරුස්වත් ගෙවා ගත නොහැකිව නට්ටං වූ හීනධන සිහිපත් වුණා අහම්බෙන්. මසකට දෙතුන් වරක් පැමිණ ණයත්, ණයට පොලියක් ගෙවාගත නොහැකිව කල් ඉල්ලා යාම ඔහුගේ පුරුද්දක් වෙලයි තිබුණේ. හැබෑවටම හරිනේ. ණයත් එපා, පොලියත් එපා. ඒ වෙනුවට හීනධනගේ නව යොවුන් දුව අඹුකමට ඉල්ලීමයි කළ යුත්තේ යැයි සිතා ඊට අවශ්‍ය මංපෙත් සකසන්නට පටන් ගත්තා.

“මාත් ඔය ගැන දිගින් දිගටම කල්පනා කළා. දැන් මට තියෙන්නේ ඔය ඉලව් ණය තුරුස් ප්‍රශ්නය නොවෙයි. සාගරයක් වගේ ඉඩකඩම්, මාළිගාවක් වගේ ගේ දොර, ඇතෙක් බරට රන් රිදී මුතු මැණික්. මේවා ගොඩ ගහගෙන ඉඳල හුස්ම ටික ගියහම රටේ ඉන්න එකාල උරුමකම් කියාලා අයිති පයිති කර ගනීවි. ඇයි ඉතින් අඹුවෙක් දරුවෙක් ඉන්න එකක්යැ.”

“ඕම, කාසි පණං තියේ නම් ගෑණු ද පංචං! ඕන තරම් තමුන්නැහැ එක්ක දීග එන්ට නාඹර පොඩොස්සියන් එමට ඇති.” හීනධන ඕනෑවට එපාවට මෙන් කීවා.