“මේ පිස්සු කෙලින්නෙ නැතිව ඔහොම ඉන්ට ...”
“ආ ෂා .... විපුලෙ තරහ වේවි.”
“මොකෝ එයාට තරහ යන්ට මං ලියැවිලා ඉන්නවයැ.”
“එක රැයකින්ම ඔය විදියට කෙනෙක් ඉවත් කරන්ට පුළුවන් ද?”
“අපෝ රැයකට දෙතුන් දෙනෙකු අයින් කරන්ට සිද්ද වෙනවා ...”
“ඔයා එහෙම කෙනෙක් ද?”
“නෑ කීවොත් බොරු ...”
“හැබැයි මං නන් ඔය දේවල් වලට කැමති නෑ. කටෙන් බතලකොළ තමයි.”
“මං දන්නවා මට ඕනෙ අරයව ටිකක් කේන්ති ගස්සලා තියා ගන්ට”
විපුලෙ
ලොකු කල්පනාවක නිමග්නව සිටී. හොරැහින් මිලිනා
දෙස ද බලනු පෙනේ. ඔහු මිලිනාට හද
පත්ලෙන් ම ආදරණ සෙයකි. තාවකාලිකව හෝ අටවා ගත් ගෙපැළක් වුව කඩා දැමීම පාපයක් බව
සිතේ. එක් වරම නැගී සිට ගොස් ඉදිරි පස ආසනයකට බර දුනිමි.
වන්දනා
කරුවන් රැගත් බස් රථ පහ හැල්මේ ගමනයෙහි යෙදෙයි. සැතපුම් ගණනක් ගියත් ගෙයක් දොරක්
හෝ කඩ පිලක් දැක ගන්නට නැත. මගී බස් රථ හෝ කාර් වෑන් වැනි වාහන නැතිමුත් භාණ්ඩ
පටවා ගත් ලොරි සිය ගණනක් අධිවේගයෙන් ධාවනය වන අයුරු දැක ගන්නට ලැබෙයි. විටින් විට
හමුවන දුම්රිය මාර්ගයන්හි ධාවනය වන කෝච්චිය මගීන්ගෙන් තොර භාණ්ඩ ප්‍රවාහණයට යොදා
ගත් ඒවා බව පෙනේ. කෝටි සියයකට ආසන්න ජන ගහණයක් ඉන්දියාවේ සිටින්නේ යැයි කීවද ඇසට
පෙනෙන මායිමක මිනිස් පුලුටක් සොයා ගැනීම අති දුෂ්කර වේ. එහෙත් මග දෙපස කර ඇති
වගාවන් නෙතට රසදුනකි. අප ද ගොවීන් නිසා “ගොවියා වේ රටක බලේ” යන කියුම ස්ථර කිරීමට එයම ප්‍රමාණවත් වන බැවිනි.
“සර් සර් ධර්මසේන සර්” ඒ මිලිනාගේ කටහඬ බව හඳුනා ගැනීමට අපහසු නො
වූයේ ඒ වන විටත් මේ යැයි කිව නො හැකි කිසියම් ආශ්වාද ජනක සිහින් දිය දහරක් හදවත
තෙත් කරමින් තිබුණ බැවිනි. මඳක් වමට හිස හරවා ‘ඇයි?’ කියනාක් මෙන් කෙටි සෙලවීමක්
හිසෙන් කෙරිණ.
“එන්ඩකෝ අර කතාව අහගන්ට ... ... ...”
“මොන කථාව ද?”
